Limburg

Het is de tijd van het jaar dat we met z’n allen onze neus richting Ardennen zetten, om terecht de pracht en praal van de herfst te smaken. Stevige boswandeling, de geur van mos en vallende bladeren, riviertjes om moedig over te springen, stapschoenen aan, ergens een warm, knus hotelletje om ’s avonds vermoeid thuis te komen. Verkwikkende douche, gedekte tafel, de gloed van een open haard, een rijke rode wijn in het glas laten walsen…

Zit ik hier zowaar romantisch te worden. Maar Limburg had vandaag ook een aantal van die ingrediënten, al was het maar een dagje op en af. De bossen worden zompig, tapijten van roestige bladeren beginnen zich gul te stapelen, elke stap die je zet wordt gedempt door de stilte van herfst.

Beetje sfeer dus, hoort bij deze tijd van het jaar. Zelfs een vleugje nostalgie, mespuntje romantiek als het ware.

Lang geleden had ik een raszuivere Japanner als vriend. Hij was regelrecht dol op de natuur die we hier hebben, en zelfs jaloers op onze seizoenen. Telkens weer anders, telkens weer verrassend, telkens weer die afwisseling. Zomer, herfst, winter, lente…

Laat het dan ergens anders op onze planeet constant 32 graden zijn, om 8H00 uur licht, om 18H00 donker, elke dag opnieuw…

Was herfstig genieten in Limburg vandaag. En mijn broer Ludo was weer eens “content” met zijn wandeling. Dààr doen we het in hoofdzaak voor.

Beetje mijn fiets gemist, dat wel.