Niet veel woorden vandaag, ze zijn er niet en ze zijn ook niet nodig. Of toch? En als er al zouden zijn, zijn er te kort.
Dood mag betekenen dat de dode niet meer in leven is, maar het bekent niet dat hij niet bestaat.
Vaarwel Stan, het ga je goed. Ik zal je missen. En ik had je zo graag nog eens van mijn zelfgebakken brood laten proeven.
Afscheid is niets voor mij, en voor jou ook niet.
La Toille Ciree 
Danny, ik weet niet hoe goed je Stan gekend hebt maar blijkbaar goed genoeg om hem eventueel van je brood te laten proeven en om zijn tentoonstelling te promoten. Ik vond trouwens dat schilderij van die muur zeer pakkend. Ik zag er de schaduw van een moeder met haar kind op de arm in. Misschien beïnvloed door mijn huidige status als kersverse grootmoeder maar toch heeft het mij geraakt en dat gebeurt me niet vaak met schilderijen.
In ieder geval leven we in alle stilte met je mee.Sterkte.
Dank Miquetje, voor je troost en inleving. Ik heb Stan meer dan 20 jaar gekend als prima graficus die gans het Charco-gebeuren van nabij gevolgd heeft en het letterlijk “vorm” gaf. Er is hier geen vel drukwerk in huis wat hij niet ontworpen heeft. Waaruit ook een degelijke vriendschap ontstond. Wat vorig jaar in december een koppig griepje bij Stan bleek te zijn, eindigt nu in een vaarwel. Het stemt tot nadenken, amper drie jaar ouder dan ik zelf en evenzo steeds als “kleine zelfstandige” tegen veel gevochten. En de twee schilderijtjes van hem die in mijn huiskamer hangen, worden nu plots een aandenken.
Nee, afscheid is écht niks voor mij…