Geen één enkel vers ei in huis, een ware nationale ramp. En dàt voor een quasi-dagelijkse-bakker, stel je voor. Zoals elk ouder wordend mens kenmerkend overkomt: er aan gedacht voor het boodschappen doen, en dan rats vergeten. Door de rekken van Delhaize dwalen en piekeren “wat mocht ik nu écht niet vergeten…?” Gebeurt wel eens vaker en ik begin het een beetje te zien als een teken aan de wand. De dingen die je wil en moet vergeten plakken aan je vast als hars aan een den, en wat je moet onthouden sijpelt door je verstand als fluïde bloem. Kwestie van het toch een beetje lyrisch voor te stellen.

Koffiekoeken om de druilerige dag en avond mee af te ronden. Klassiekertje, geen nadenken bij nodig. Gistdeeg kennen we inmiddels al van buiten, het is niet de eerste keer dat het door de vingers gaat (zie Cranberry-koeken en Suissen). En vlak voor de tweede rijs zien ze er zo uit:

Afgewerkt met gedroogde vijgen, kandijsuiker, banketbakkersroom en nogal wat Pecan-noten. Snuifje noten-essence door het deeg gedraaid, voor de geur en de smaak.

Bij gebrek aan het ei – dedju toch – enkel wat ingeborsteld met wat warme abrikoos afdekgelei, vlak voor ze uit de oven gehaald werden, voor de glans. En op de bakplaat laten afkoelen, niet op een rooster dit keer. Morgen zien we wel.

Begin zo bij mezelf te overwegen om op zondagochtend hier in het park een kraampje met brood en koeken op te zetten, nu alle bakkers uit de buurt in zomer reces zijn… Zou nog kunnen marcheren, nee?