De omstandigheden zijn er naar, om te bakken: guur weder doorspekt van herfst en grijze lucht en dreigende wolken en bladeren die zich met hun laatste tour de force krampachtig aan de boomtakken trachten vast te klampen, maar het meteen opgeven in de tocht van een hardnekkige wind. Ze vinden dwarrelend hun weg terug naar de aarde, stapelen zich beschermend in dikke lagen op, als vruchtbare bodem voor de volgende lente. Kastanjes, noten, aardperen, pastinaken, kolen… ze zijn er weer. Het is een seizoen wat me telkens weer de knusheid geeft die de voorbije maanden door de zon verdrongen werd. En niet anders kan dan inspirerend werken in de huiselijke, warme keuken. Geborgenheid waar we hoe dan ook af en toe absolute nood aan hebben, zeker in deze tijden van politiek pokerspel, teisterende ziektes en onbegrijpelijke terreur.

Vandaag – tussen het werk door –  een receptje gelezen om heel zacht rode kool klaar te maken, en ja, het werkte alleen maar aanstekelijk. Van zodra ik de juiste kool vind van correcte origine en onbespoten structuur, komt ie kant en klaar op het blogje.

Of ben ik met dit alles nu al een beetje behoorlijk ondergedompeld in een poëtische, kantje-boord romantische mood? De klaterende regen op de ramen is er ten voeten uit, alleen de dansende kaarslichtjes ontbreken nog… En de reuzel voor het bakken en om de rode kool in klaar te maken – maar die staat al op het boodschappenlijstje.

Brood vanavond – want na het zoet van de voorbije dagen was er geen kruimel meer in huis. Doordeweeks en bovenal eenvoudig, maar toch met een vleugje spanning en uitdaging: spelt, volgranen en patent. Zachtheid van melk en Ghee. Het was redelijk zwaar om te kneden, maar de weldadige geur alleen al maakte dat ruim goed.

Deeg

• 250 gr witte tarwe tipo 00
• 150 gr witte spelt
• 200 gr voltarwe
• 275 ml volle melk
• 50 ml water (om de gist in op te lossen)
• 25 gr verse gist
• 1 grote KL Ghee
• 12 gr zout
• 10 gr rietsuiker
• 1 ei

De Kenwood hier in huis heb ik me destijds aangeschaft in de dieprode uitvoering. Maar vanavond stond hij er eens te meer een beetje groen naar te kijken, naar het betere en intense kneedwerk. Tot de deegbal lauw aanvoelt en dan 15 minuten in rust mag onder een vochtige handdoek.

Sta een eerste rijs van ongeveer een half uurtje toe (op school geleerd: eerst een handdoek erover en dan in een plastic zak).

Duw de gerezen deegbal (1020 gr, er is een nieuwe weegschaal in huis…) plat met  twee handen, verdeel in twee gelijke stukken en plooi de randen om, rol en bol op. Vorm zachtjes rollend wat langwerpig, snij twee maal overdwars in en wentel gul in volkorenbloem. Laat een uurtje goed afgedekt rijzen op de bakplaat.

Verwarm de oven lang genoeg (45 minuten) op voorhand voor met de chamotte-steen er in. Schuif de broden op een bebloemde broodschep en schuif ze een voor een op de hete steen.

Bak gedurende 35 minuten op 200 graden. Sproei – om een betere korst te krijgen – met de plantensproeier wat water in de oven, 10 minuten voor ze gaar zijn.

Laat afkoelen op een rooster.

En als de herfst zich morgen niet wat intoomt, haal ik me een stuk Brie of Brillat Savarin in huis, die laatste Normandiër is nu trouwens op zijn best.

PS: Telefonisch overleg in het vuur van de strijd vanavond met bakkersdeskundige Helma: volgende keer uitproberen of bakken zonder warme lucht in de oven betere (nog betere…?) resultaten geeft. Gewoon met boven- en onderwarmte dus.