Geen gewoon doordeweeks blogje vanavond, verre van. Enerzijds omdat morgen een dagje vrij is, dus dat is een méér dan gegronde reden om er wat relaxer dan andere maandagavonden bij te zitten. En anderzijds omdat het dit keer een soort publi-reportage geworden is, want de foto-shooting gebeurde meteen on the spot, the class room, the place to be, in Het Heiligdom zelf, zeg maar – in plaats van in het klassieke huiselijke keukentje.

Een vrij stress-loze bakles ook, met tijd voor een praatje of – zoals sommige klasgenoten plegen te doen – wat smsjes (zie foto) naar het thuisfront te sturen (of naar jan pier of pol, weet ik veel). Het kan en mag allemaal bij ons in de les.

U zal in deze reportage zien, waarde lezer : het schillen der appels, het bepoederen der taarten, het meterslange uitrollen van deegflappen, het vakkundig inborstelen van ovenklaar gebak, het maken van vlechten, het hakken van hazelnoten met een gigantisch groot mes (soms is het ook wel een beetje horror bij ons in de klas), het gebak wat verpakkingsklaar gemaakt wordt om mee naar huis te nemen en dies meer.

We hadden dus Breugeltaart en Hagelslagvlechten, maar die laatsten hebben we omgeturnd naar een elegantere uitvoering met chocoladeparels. Dus ik noem ze chocolade-amandelvlechten, geef toe, dat klinkt al een stuk beter. Mijn basisdeeg ging goed, uitstekend zelfs, en ik mocht zelfs een bank vooruit van de juf. Opgevuld met een mengeling van franchipane en banketbakkersroom, om u maar iets te zeggen. Een vrij moeilijke constructie daarenboven, want de zorgvuldig gevormde deegrollen moeten genadeloos doormidden gesneden om tot vlecht gevormd te worden. Dat lukte, al was er enig bevende hand te merken en vergat ik de chocoladedruppels toe te voegen, wat opnieuw een bevende ingreep vereiste om het finaal goed te krijgen.

Aan de andere kant van de tafel de Breugeltaart, deskundig in mekaar gestoken door mijn af en toe sms-ende bakpartner K. Dat ging blijkbaar vlot, rekening houdend met een gros aan ingrediënten, waaronder stukjes ananas en in Calvados geweekte rozijnen. Dit abundante zou je niet meteen verwachten van Breugel, veeleer van Rubens, dacht ik zo.

Recepten voor later, als het thuis nog eens opnieuw in mekaar gestoken wordt, liefst tijdens een verlengd weekend, want dàt heb je wel nodig voor dit soort constructief gebak, ’s anderendaags kunnen uitslapen incluis. En gelukkig morgen volk op de koffie, aan lekkers zal het alvast niet “mankeren”

En om het vanavond helemààl leuk te maken: dit was het 200ste bericht op het LTC-blogje. Zijn we goe bezig, nee?

Sfeerbeelden coffee@Latoilleciree 11/11/2014