Van een totaal andere orde – zacht uitgedrukt – dan “La Tarte aux choux” van eergisteren, is deze kunstige Tarte Soleil. Je hebt er niet alleen biscuit voor nodig, maar ook banketbakkersroom (verrijkt tot Zwitserse room), frambozencoulis met Kirsch, een flinke portie Italiaans schuim (eiwitten en suikersiroop dermate opgeklopt dat je er haast compassie zou mee krijgen), een vurige bunsenbrander en behoorlijk wat “montagewerk”

Met andere woorden: met wat een mens al kan thuis komen na een intense bakles. Het transport op zich is trouwens een waar huzarenstukje, meer nog, deze taart wist me na afloop van de les op de valreep te redden van een fikse parkeerboete. Een – nog niet te versmaden – overtuigde parkeerwachter haalde net zijn elektronische bon boven toen ik geconcentreerd en in volle evenwichtsoefening aan mijn auto arriveerde. Een vriendelijk klapken en het fier tonen van mijn “Soleil” bracht wat zon in s’ mans hart en een minder groot gat in mijn beugel. Had ik een bordje en een schep bij gehad, ik had hem een stukje “geoffreerd”, gezellig weg.

“The Art of Decorating Pasterrie Cakes “ is  niet bepaald de mijne te noemen, maar al bij al ook niet slecht. Mijn vrouwelijke klasgenoten – K. uiteraard op kop, maar die van A. was eveneens zeer geslaagd te noemen – hebben daar wat meer “Fingerspitsengefhül” voor en wandelden buiten met volwaardige pronkstukken – het gaat pijn doen om dié morgen aan te snijden.

Broodje was uitstekend: een bereiding van melk en amandelpoeder en safraan, en dat verder uitgewerkt in een klassiek gistdeeg. Geurig, flinke rijs, mooie kleur, kortom het soort brood wat het niet slecht gaat doen op de plank en waarvan binnenkort het recept alhier zal toegevoegd worden. In navolging van één van mijn trouwste afnemers, heb ik er zopas een stukje van afgepietst en ja, pas mal, pas mal du tout zelfs.

En ook na les XII is ondergetekende modeste apprenti moe maar voldaan, en ziet zichzelf morgen al met forse stukken Soleil bij de buren aankloppen. Gaan ze hem weer zien komen, ja?