Normaal moest er voor vanavond een peren-frangipanetaart op het blogje verschijnen, maar kijk, de omstandigheden hebben het wat anders doen uitdraaien. Anderzijds, een vrijdagavond zonder bloggen en zonder bakken is iets waar ik me in eerste instantie niet zo meteen kan in vinden, het voelt me te raar aan.

Het recept van de perentaart zit in mijn hoofd, de Doyené’s zijn in huis en om het weekend toch een klein beetje convenabel in te zetten, ben ik met mijn fiets naar Ria’s Kookwinkel gereden – er zijn zo van die momenten dat het beter is om niet aan een onbedwingbare drang te weerstaan. Mooi gerief hebben ze daar, echt wel, een assortiment om in te verdwalen. En jezelf ook wel in te verliezen – een risico dat je beter met enige doordachtheid kan nemen. Terwijl ik door de winkel als een rasechte Alice in Wonderland liep te neuzen en te fantaseren, leverden noeste lieden van diverse transportbedrijven steevast grote, mysterieuze dozen aan, geladen op trolleys waarmee ze hun draai niet konden vinden. Zo vol. “Wat mag daar toch nog allemaal inzitten” zag ik mezelf denken in het spiegelbeeld van een glimmende Staub-pan, meteen besluitend om volgende week terug te keren om een afborstelpenseeltje te kopen of zo.

De nieuwe bakvorm voor baguettes (Sjaak maakte me jaloers door me te mailen dat hij er een heeft, en dat kan ik zomaar niet zonder meer af) moest dus vanavond noodzakelijkerwijze ingewijd worden. Niet alleen omdat het een nieuwe bakplaat is of gewoon vrijdagavond, neen, ik ben morgen bij vrienden gevraagd om iets te gaan eten. En nu mag je drie keer raden wat men dan vooraf altijd poeslief zegt: “niks meebrengen hoor. Enfin, tenzij een broodje misschien…?”

Ach ja, de bakkerstiel niewaar. Veiligheid- en gemakshalve gekozen voor een remake, met alweer enkele kleine verbeteringen en “spielereien”. De perentaart mag nog even duwen, misschien komt ze morgen alsnog aan de beurt, tenminste, als mijn “Italian mood” over is en Onze Harry is niet al te opdringerig, dat vooral. En dan die baguettes nog natuurlijk, kan nu wel niet anders met mijn nieuwe bakplaat in huis…

Deeg

• 250 gr Semola di Grano Duro
• 200 gr witte Tarwe, Tipo 0
• 50 gr kikkererwtenmeel
• 22 gr gist
• 9 gr fijn zeezout
• 6 gr gedroogde tijm
• 250 ml water
• 35 ml olijfolie

Vulling

• 125 gr Zwarte en groen olijven, fijngehakt
• 150 gr pikante tomatentapenade
• 50 gr gemalen Parmezaanse kaas

werkwijze

• Meng de bloemsoorten
• Laat het verbrokkelde gist 10 minuten inwerken in wat lauw water, een mespunt suiker en een KL witte bloem
• Maak een kuiltje in de bloem en giet er het mengel in. Dek af en laat nog even staan
• Voeg het water toe en start het kneden
• Meteen de tijm erbij, na 4 minuten de olie, na 8 minuten het zout
• Kneed nog 5 minuten met de hand door, tot het deeg op temperatuur komt

Deegrijs: 15 minuten onder een vochtige handdoek

Bolrijs: 30 minuten in de rijsmand, goed afgedekt

• Sla het deeg door, plooi het en rol het op
• Steek er gelijke delen van (in dit geval 70 gr)
• Duw de deegstukjes plat en bol ze stevig op tussen duim en wijsvinger
• Rek ze langwerpig en duw er een kuiltje in
• Geef 10 minuten rust, daarna 45 minuten rijs
• Vul de holtes met de gehakte olijven en de tapenade, strooi er wat kaas over

Bak in een traditionele oven op 220 graden, gedurende 25 minuten

Borstel ze even kort in met gesmolten boter – voor de glans – en laat afkoelen op een rooster