Kerstmis kan al eens anders uitdraaien dan de gekende en stereotiepe versie. Om maar te zeggen, zelfs de échte winter met sneeuw en alles wat erbij hoort, schijnt er aan te komen – wel iéts te laat, want zo hebben we klimatologisch onze traditionele witte,  sfeervolle Kerst moeten missen. Nu ja goed, daar kunnen we mee leven.

Dat niet alleen, er waren zowaar fervente bakkers die me met veel smaak enkele van hun baksels doorstuurden – helaas enkel digitaal. Beelden mogen niet ontbreken: van Sjaak een duidelijk “busbrood” en van Anita een pallet aan lekkers. Zouden er receptjes van La Toille tussen zitten? Maakt niet uit, als de tafelgenoten er maar met smaak van gedegusteerd hebben. Want gewoon “eten” doe je dit soort van gebak natuurlijk niet.

Hoewel me op het laatste nippertje dan toch niet gewaagd aan de heuse “bûche” of Stol (komt misschien nog wel, we hebben nieuwjaar nog te goed…) mijn eigenste ik evenzo behoorlijk uit de naad gewerkt om toch wel een bijzonder “clientèle” te behagen, een leveringsadres trouwens niet direct bij de deur. Kortom, voor mijn broer Ludo en zijn kompanen en vooral zijn niet aflatende beschermengelen, de verzorgsters – altijd op post, Kerst of niet, echt wel niet te onderschatten. Dus een pluim op hun hoed en een mand vol koffiekoeken. Slechts één keer Kerstmis per jaar, dus er nog een appel-puddingtaart bij gedaan, in één moeite door. Pudding, zo’n echte oer-Vlaamse bereiding, méér moeten die gasten ginder in Ter Heide niet hebben om hun ochtend, middag, of avond goed te maken.

Daarom.

De recepten zijn voor later, bij gelegenheid. Trouwens, de koffiekoeken zijn inmiddels klassiekers: zeer mals, smeuïg, rijk-zoet en goed gerezen gistdeeg, vullingen met frangipane-crème en rozijnen, bruine suiker en wat noten. En een tweede reeks idem dito, maar dan met chocolade. Aan de blikken ter plekke te zien vielen ze alvast in de smaak.

De taart met Elstar-appeltjes, gekarameliseerd met bruine suiker en een snuif kaneel. In een bodem bladerdeeg, met daarop – jawel – eerst een flinke laag vanillepudding. Van een zoete verwennerij gesproken. Ach, het kan ze maar smaken, zeker na de rolstoelwandeling door de eindeloos rustige Limburgse bossen van deze namiddag.

Gewoon een kerstdag dus, maar toch anders….