Het is geen dag om een liederlijk blogberichtje te schrijven. LTC wil geen politiek pamflet zijn, of meningen over strekkingen uiten, of pro of contra’s verkondigen over wereldgebeurtenissen. Het wil eenvoudigweg trachten een platform te vormen waar mensen mekaar in gezelligheid, eerlijkheid en smakelijkheid ontmoeten. En daar voel ik me hier een beetje de modeste auteur van.

Die eigenschap werd gisteren diep geschokt door de gruweldaden in Parijs, meer concreet door de brute aanval op de vrije meningsuiting. Ik ervaar dit als verpletterend, mensonwaardig en een onrecht aan elke vorm van cultuur, expressie, gedachtengoed en vooral civilisatie. Als ons het recht ontnomen wordt om onze ideeën, inzichten, ervaringen, indrukken en zelfs experimenten met mekaar te delen, wordt er een eind gesteld aan de basis van wat ons drijvend houd, in casu het recht op vrijheid die onze vorm van samenleven leefbaar moet houden. Dergelijke terreur en krankzinnig fanatisme stopt de verdere evolutie van de beschaving.

 Als schrijver van dit blog, betuig ik mijn bewondering voor de mensen die het aandurfden een mening te hebben, er uiting aan gaven en dit met hun leven moesten bekopen. Elke vorm van strijd laat ik liever over aan de gist met het zout, de suiker met het ei, de temperatuur en de rijs en de bacteriën in onze desems. Al was het maar om te bewijzen dat ze in harmonie en vrijheid tot een mooi resultaat komen, elke dag opnieuw.