Een mens eet ’s middag natuurlijk “slechts” een fris slaatje in dit klimaat, 29 graden is niet niks en we zijn het als koele noorderlingen niet meteen gewoon. Desalniettemin best aangenaam, vooral met een zwembadje in de buurt. Dus wat batavia-sla, een harde zuiderse tomaat, een paar druppels olijfolie en vers geplukte bladpeterselie, méér hoeft écht niet als lunch.

Ik weet het, ik ben een beetje plagerig op dreef, maar mag het even? ‘Tuurlijk wel.

In Dieulefit hebben ze de beste Picodons van het land, en op de markt verkochten ze toch wel een ge-aderde, romige kaas, maar dan van koemelk. Un “persilé” zei de goedlachse kramer. De klassieke blauwe kazen worden gemaakt van lait de  brébis, in de Drôme zijn ze nét weer iéts inventiever. Een witte Fleur d’Amandier en wat gepofte kastanjes erbij kan ik alleen maar vurig aanbevelen.

’s Avonds mag het iets uitgebreider, weze het dat we het lekker én gezond proberen te houden. Landelijke radijsjes zo uit de grond bij het aperitief, om maar iets te zeggen. Verder een stel jonge courgettes, een venkel, twee tenen in plakjes gesneden knoflook, een grote lente-ui en wat verse kruiden van hier om de hoek monden uit in een smakelijk geheel. Vooral als het met een geutje Nyons-olie op de grillplaat kan. Valréas is hier op zowat 5 km vandaan, dus kan een mens dan anders dan een flesje rode meebrengen, recht uit het hart van de Côte du Rhône Villages? Hemels. Het was wel een 2006, dat moet ik eerlijk toegeven.

Van “ons beenhouwerke” in Dieulefit een paar kipfilets uit de abundante vitrine geplukt, en aan de huisgedraaide merguèz niet weerstaan. “Et avec ça, Monsieur”. Zo kan het wel al gaan voor een simpel avondmaal.

De kat van de buren komt nieuwsgierig kijken, het dorp is in absolute rust verzonken, een kleine schorpioen kruipt tergend traag onder de tafel door, op maat gehouden door de nooit aflatende krekels.

La France, wonderbaarlijk, blijvend indrukwekkend land van les bonnes choses de la vie…