Van de smeuïge Picondons, de Bleu de Gex, de geurige zwarte Tanche-olijven, de glimmende aubergines en de violet artisjokken – om maar een paar Zuiderse heerlijkheden te noemen – terug naar de bakles, en meteen back to earth.

Gesmeten en gegooid in de “haute & fine patisserie”, zacht uitgedrukt, met deze erg werkzame jocondetaart waar je overigens een aantal uur compleet zoet mee bent, in die mate dat er slechts één recept op het avondvullend programma stond.

Weliswaar volledig hand made, om maar te noemen: een oubliebeslag, een Biscuit Joconde, een gewone biscuit, een zorgzame frambozenbavarois en als finishing touch een coulis.

De chocoladereepjes in de rand zijn kunstig prutswerk – vergeef me de term – maar op zich lekker genoeg om als zelfstandig gebak een eigen leven te gaan leiden. Volgorde erg belangrijk, want alle verschillende bereidingen moeten netjes op mekaar aansluiten, of je hebt een pudding. “Een taart monteren” wordt in dit recept bijzonder letterlijk genomen, want het is geconcentreerd puzzelen met ringen, banden, uitgesneden vormen en finaal de vulling en de coulis.

Veel teamwork en engelengeduld, precisie en minuscuul juist werken geven hoe dan ook een mooi resultaat. Een taart om cadeau te doen. Ik zet ze op mijn lijstje om nog eens te maken, eens ik op pensioen ben, eerder krijg ik dit écht geen twee keer meer voor mekaar.

En nogal goed dat er op de compleet uitgeregende zondag van gisteren een stevig rogge- en grano duro-brood de oven in ging, of ik mocht mijn werkweek op deze bavarois zien te overleven….