Nogal een geluk dat er vandaag geen bloedrode frambozentaart op het lesprogramma stond, want ik zie er zelf namelijk zo uit. Hoewel een uitzonderlijk goed boek lezend (“Gloed” van Sandor Marai – titel is wel toepasselijk) ben ik gisteren op een godverlaten strandje in de zon zalig en languit in slaap gevallen, een paar uurtjes maar. Met alle gevolgen vandien: rood verbrand als een vers gekookte kreeft uit de Westerschelde, én, het ergst van al, héél wat commentaren over mijn vurige verschijning vandaag van mijn Klasgenoten. Als het te warm is om te bakken, kan je nog altijd braden. En iemand deed toevallig zelfs een studie over melanoom. Dat soort dingen dus.

In het Pecan-cranberrybrood zitten wat zestes van appelsien, netjes verwerkt in een mengeling van volkoren tarwe en witte Dopo Zero. In de techniek van het bakken (na de eerste rijs doorslaan en opbollen, 10 minuten rusten en opnieuw opbollen) was ik heel even niet mee, maar kijk, het kwam toch als zeer geslaagd uit de oven. Proeven is voor morgen, en het recept voor later, als het wat frisser is in mijn keuken om aan de letterlijke bak te gaan.

De rest van de nijverige bakactiviteiten werd besteed aan koekjes. Vrij eenvoudige doch leuke receptjes, waaronder de havermoutkoekjes. We deden als extraatje nog wat Cantucini, maar gebrek aan tijd zorgde ervoor dat ze niet zo echt gaar uit de ovens kwamen.

Bij de scones werd tenslotte nog een lemon scurd bereid, de Engelse volgers van dit bescheiden blogje weten uiteraard meteen waarover het gaat. In de scones zelf werden chocoladeparels verwerkt, ik denk dat ik het later nog eens ga over doen “puur natuur”, dat lijkt me net iéts eerlijker.

“One lesson to go” volgende week maandag, en dan hebben we “bakken winter” – zie mij hier zitten – alweer gehad. Met twee mappen vol recepten denk ik dat ik voorlopig een tijdje zoet zal zijn….