De bakplaten geschuurd, de ovens opgeblonken, de gootstenen uitgedroogd, de ringen netjes ingevet terug in het schap… en dat was ze dan, de laatste les voor het absolute zomerreces begint. Nog één keer gezamenlijk en groepsgewijs aan een reeks receptjes begonnen, alle man- en vrouwkracht samen gegooid om alles volgens de regels van de kunst voor mekaar te krijgen en daarna van ver mekaar uitgezwaaid aan de deur van het leslokaal en de lichten gedoofd.

Er was bij wijze van apotheose een witte-chocolademoussetaart op krokante bodem en gekende frambozencoulis, twee soorten muffins (met muesli en appeltjes en kaneel) en heel speciale “ras-el-hanout” broodjes. De muffins zijn vrij eenvoudig, al houd ik me vanavond eens te meer bij de belofte van het receptje ooit wel eens op dit blogje neer te poten. Idem dito voor de ras-el-hanout broodjes (ze lijken wat op Bicky Burgers…) die in vier lagen samen gesteld werden uit een puur wit tarwedeeg, waarvan één gedeelte doorgekneed met de toch wel nogal pikante Algerijnse kruidenmengeling. Inspirerend om ook eens in een andere combinatie uit te proberen.

Vers gebak is er dus in huis, en, zoals de voorbije dinsdagochtenden al eens pleegde voor te komen,  voor wie er wat van hebben wil. Het afhaalportaal is morgen gans de dag open. Daarna is het gedaan, tenminste voor wat de complexe en rijkelijke taarten aangaat. Brood en cake en boterkoeken en fruittaarten krijgen een nieuw élan, met wat ik op school heb geleerd en zullen dus – al wordt het tempo vanaf nu wat verlaagd – op het blogje terug te vinden zijn. Het bakkersclubje van maandagavond werd vandaag finaal ontbonden, La Toille blijft af en toe nog wel wat verder doen. Voor de liefhebbers, uiteraard.

Om het met een licht filosofisch tekstje van Paul Simon af te ronden: “everything put together, sooner or later falls apart….”