Gisteren naar Limburg geweest, een moment van mijmering hoort in deze tijd van het jaar, al was het maar om herinnering en traan mekaar even te laten ontmoeten, met stille, bescheiden groet. De natuur wandelt er met je gedachten mee, kleur en herfst en in de bossen een sneeuw van vallende gouden bladeren, zo diep en ver weg van alles dat enkel de massa’s eikenbladeren onder de wandelschoenen voor een soort van oorverdovend geluid zorgen. Mooie provincie, hoe dan ook, en zeker als er een stukje ziel begraven ligt.

(Wil je meehelpen om het groen wat te beschermen? Teken de petitie op de Facebookpagina van Wouter Deprez)

En de bossen rond Zonhoven, waar nu zoveel om te doen is door Transport Hessers, liggen er inderdaad in een sprookjesachtig formaat bij, je waant je puur in Tolkien, of ergens bij Grimm. De paddenstoelen steken zonder argwaan in heksenkring hun kopjes door het mos, trollen liggen op de loer, er blinkt ergens een wolvenoog achter een struik (of stel ik me dat voor?) en tegen het schemerende uur van vijf ontstaat er een lichte paniek in de stijl van “liefst thuis voor het donker wordt…”

Verdronken in Limburg, over gans de lijn. Ook bij de Italianen – ze blijven volharden. Mijn bloem-voorraad moest dringend aangevuld, dus waarom ook niet. De Tippo’s die ze in huis hebben blijven me bevallen en bakken bijzonder soepel en meegaand, in tegenstrijd met de bewoners van hun koppige thuisland.

Om de vurige kleur wat aan te houden, de smaak wat te verrijken en over de geur niet te spreken, me gewaagd aan een combinatie met fijn havermeel (van de bio-winkel), een klein beetje rogge, wat Semola en Manitoba. De vijgen en zadenmengeling erbij om het wat smaakvolume te geven, de boter en de yoghurt voor de malsheid. En dat voel je al bij het manueel kneden: het is een bijzonder elastisch en tegelijkertijd elegant deeg, bijna kleverig en toch net niet, glanzend in eerste en tweede rijs.

Als er morgen een herfstwandeling zich aandient, zijn er alvast boterhammen om mee te nemen, en zo niet, is er brood om uit te delen.

Deeg

• 150 gr havermeel
• 50 gr fijne rogge
• 150 gr Semola
• 250 gr Manitoba (Tippo 0)
• 100 ml magere yoghurt
• 12 gr zeezout
• 11 gr droge gist
• 300 ml lauw water
• 40gr malse boter, in blokjes
• 2 afgestreken KL honing
• 80 gr gemengde zaden en pitten
• 200 gr vijgen, in stukjes gesneden en ontdaan van het steeltje (bestrooi ze met wat bloem alvorens in het deeg te verwerken)

Werkwijze

• Meng de meel en de bloemsoorten, samen met de droge gist
• Voeg eerst de volledige yoghurt toe en start het kneden
• Daarna het water, de boter, de honing, het zout en de mengeling zaden en pitten
• Kneed 8 minuten machinaal, daarna nog 7 manueel
• Kort opbollen, laat 10 minuten rusten onder een vochtige handdoek
• Sla door, rek en vouw, rol op en duw terug plat met de vlakke hand (doormeter ongeveer 30 cm)

• Verdeel er de stukjes vijgen over, steek in twee en verleg telkens de verstoken deegstukken 6 tot 8 keer om de ingrediënten gelijkmatig te verdelen.
• Deel in twee gelijke helften (hier 670 gr per deegstuk), bol stevig op, bestrooi met wat havermeel en laat 10 minuten rusten

• Schik ze in twee blauwstalen vormen (beboterd en bebloemd), snij eventueel in en laat 75 minuten rijzen, goed afgedekt op een warme plaats

• Bak gedurende 35 minuten in een traditionele oven op 220 graden, voorzie eventueel een zeker vochtgehalte
• Ontvorm onmiddellijk en laat volledig afkoelen op een rooster