Geen al te lange verhalen, bevleugelde bedenkingen, filosofische en/of politieke beschouwingen of vertellementen allerhande vandaag, want uitzonderlijk drukke bakavond op een doordeweekse vrijdag. Zéér geconcentreerd afreageren van de gecumuleerde werkstress en het ongehoord bedreigende klimaat waarin we ontegensprekelijk en willens nillens in ondergedompeld worden, en vandaar het verstand wat op scherp.

Eén manier om het allemaal wat op de kant te schuiven: bakken. Wat zeg ik? Inventief bakken. Door tijdens de werkweek ’s avonds wat door bak- en andere boeken te bladeren, ideetjes bij mekaar te sprokkelen, het een door het ander te haspelen, er ’s nachts van te dromen, iets gelezen over Russen of wie was het ook weer, die steevast verse groenten door hun deeg draaien, en ergens ook iets over pijnboompitten. Russen, voor wat de spinazie betreft kan ik er me nog iets bij voorstellen, de exotische pijnboompit kan ik anderzijds niet direct associëren met Vlodivastok of zeg maar Sint Petersburg. Hoewel, zat er nu ook een scheut vodka in?

Ik dénk dat het mooi brood gaat worden- het deeg zag er alvast zalig zachtgroen uit, heel verleidelijk (ZO groen heb ik het nog nooit gebakken!). Morgenavond ben ik te gast aan de tafel van een bijzonder ervaren en hoog gereputeerde keukenprinses, en vermits de bloemenwinkel waar ik habitué ben gesloten is neem ik wat zelfgebakken brood mee. In de hoop dat het ergens bij een of ander gerecht kan aansluiten, of zo maar, om plezier te doen. Meestal ziet men me nogal graag komen als ik brood bij heb, dus ik geef mezelf een veroorloofd duwtje in de rug.

Van de ene stress naar de andere – de laatste en huiselijke is ontegensprekelijk de leukste: niet zo evident en spannend deeg maken!

Deeg

• 75 gr Durum-meel (een zeer harde en grote tarwe dus), bio
• 100 gr Semola (om het in de harde soorten te houden)
• 350 gr witte tarwebloem tipo 0
• 40 ml zachte olijfolie
• 10 gr droge gist
• 12 gr fijn zeezout
• 300 ml lauw water
• 150 gr fijn gehakte verse, gestoofde en goed uitgelekte spinazie (gebruik geen kruiden)
• 150 gr Manouri of een andere witte en harde kaas, zoals Feta
• 100 gr pijnboompitten, vooraf kort gegrild en gekleurd in een droge koekenpan

Werkwijze

• Meng de bloem en de meelsoorten en voeg er de droge gist bij
• Start het kneden met het water, de olijfolie en het zout
• Voeg meteen de spinazie toe, hou het deeg in de gaten en voeg zo nodig nog een EL tarwebloem bij (volgens het vochtgehalte)
• Kneed met de hand ettelijke minuten goed door tot er een soepel, vrij nat deegstuk ontstaat

• Laat 10 minuten rusten onder een vochtige handdoek
• Bol het licht op met de handen goed voorzien van olijfolie
• Geef een eerste rijs van 30 minuten in een metalen, ingevette kom, goed afgedekt
• Sla het deeg door en verdeel er meteen het grootste gedeelte van de pijnboompitten (bewaar er wat voor de afwerking) en de verbrokkelde Manouri over
• Plooi, vouw en rol op. Zorg dat de ingrediënten gelijkmatig verdeeld zijn en steek het deegstuk in twee gelijke helften
• Rol elke helft voorzichtig uit tot ongeveer 30 à 45 cm (lengte bakplaat)

• Leg de twee stukken naast mekaar en vlecht ze
• Strooi er voor de afwerking nog wat pijnboompitten over

• Schik op de voorbereide bakplaat en bedek met een vochtige handdoek, laat 10 minuten rusten
• Geef een tweede rijs van 45 tot 60 minuten
• Besproei het deegstuk met de watersproeier en strooi er een beetje gros sel over
• Verwarm de traditionele oven voor op 220 graden en bak af gedurende 30 à 35 minuten.
• Haal uit de oven en beborstel meteen met wat gesmolten boter, voor de glans
• Laat volledig afkoelen op een rooster en kruis de vingers (als een vlecht) dat het lekker zal zijn (wat dus afwachten wordt).