Het was (té, om eerlijk te zijn) lang geleden, en ik had mezelf op strikt, algheel en onverbiddelijk verbod gezet: geen zoet gebak meer, geen groententaarten en bovenal geen boterkoeken! Want bijzonder nefast voor de body mass, lichaamsgewicht en cholesterol-gevoelige levensaangelegenheden. Maar oh zo deugddoend voor de moraal en het algemeen welzijnsgevoelen, het weze geschreven en gezegd: niks boven een Vlaamse boterkoek – behalve een oer-Franse croissant.

Deegje is echt iets voor de liefhebbers, zacht en elegant als satijn, soepel en rond als de welving van een malse regenboog, rekbaar, kneedbaar, vettig in de hand. Mooi mooi, voor wie de fijne deegstructuren weet te beminnen, en ze bij wijze van knuffel weet op te bouwen. Zo’n deegje dus, het aanrecht glanst er nog van na. Brooddegen zijn hard, strikt, vaak weerbarstig en vooral veeleisend, deeg voor gebak is als een onbekende aanlokkelijke en bevallige verschijning op de dansvloer te noden, de kans wagen, het risico op de sisser willen en durven nemen. Zo’n deegje.

Naar gisting toe misschien een beetje fout, want een nieuw Italiaans bakpoeder voor Dolce gebruikt (Lievito Vaniglinato per Dolci), in plaats van de klassieke gist – het was de uitdaging die het ‘m deed. Maar wie liever op veilig en goed gerezen speelt, gebruikt beter verse of droge gist (in het laatste geval een tsp voor 250 gr bloem!!!)

Mijn keukenkasten staan niet meer op zoet – keukenkasten kunnen nu eenmaal zoals algemeen geweten op zoet of op zout staan – dus voor mijn vulling werd het een halve doch inventieve klassieker, met uitzondering van het amandelpoeder (wegens gebrek aan), waarvoor schilfers in de plaats kwamen.

De rest is afwachten voor morgenvroeg, want dan is er volk op de koffie. En meteen daarna vertrekken met de neus in de richting van de thuisprovincie Limburg, waar het altijd goed aankomen, toeven en proeven is, waar Gaston Verbeke vroeger schaamteloos over schreef: “in elke gracht een echte Turk”. En ja, in de groene long van dit schamele en de laatste tijd zelfs beschamende land bestaat er nog een portie authentieke nostalgie.

Deeg

• 250 gr zeer fijne tarwebloem, tipo 00
• 4 gr fijn zeezout
• 25 gr fijne, witte suiker
• 10 gr vanillesuiker
• 100 gr malse boter, in blokjes
• 6 gr droge gist, of 8 gr Dolce
• 80 ml zure room
• 50 ml lauwwarm water

Vulling

• 60 gr malse boter
• 60 gr bloemsuiker
• 60 gr amandelschilfers
• 2 eierdooiers (of 50 gr)
• 10 gr bloem

Breng alle ingrediënten samen in een mengkom en mix stevig met de handmixer

Werkwijze

1. Deeg

• Meng de patentbloem met het bakpoeder of de droge gist
• Voeg er de zure room bij en start het kneden
• Voeg warm water bij tot de deegbal zich begint te vormen
• Doe er de suiker bij, de boter en het zout
• Kneed 7 minuten met de machine, daarna verder tot een soepel en lauw deeg gedurende nog eens 7 minuten
• Laat even rusten en geef een korte eerste rijs van ongeveer 30 minuten
• Sla door, plooi driezijdig, rol op, bol op en vlak het deegstuk met een deegrol in de lengte, op een dikte van ongeveer een halve centimeter
• Spatel er de vulling over en bestrooi met enkele EL kandijsuiker en de licht verbrijzelde Pecan noten.

• Plooi in de lengte één helft tot in het midden, en bedek er de andere helft mee
• Snij met een scherp mes delen van ongeveer 5 cm en laat rusten

• Schik op een met bebloemd bakpapier voorbereide ovenplaat, dek goed af, zet warm weg en geef een rijs van ruim één uur

2. Afwerking

• Neem 3 EL Pecan-noten en verbrijzel ze in de vijzel. Doe er 2 EL rietsuiker bij en meng goed.
• Klop het wit van de 2 eieren stevig op en roer het onder de noten-suiker- mengeling
• Bestrijk er met een borstel de koeken rijkelijk mee
• Verwarm de heteluchtoven voor op 220 graden en bak de koeken af gedurende 15 à 20 minuten maximum

Laat afkoelen op een rooster en bestrooi desgewenst, eens volledig afgekoeld, met poedersuiker

Voor de trouwe volgers: dit is bericht nummer 300. Zou het niet stilaan tijd worden om het op een totààl andere boeg te gooien…?