Alwéér een heus en zwaar avontuur aan deze zijde van het bakkersfront, tenminste wat de brood-gebeurtenissen aan gaat. Door regen en wind, dolen door de stad, snuffelen in boekenwinkels, even verwonderd en bewonderend kijkend naar een reusachtig gamma vers omgehakte kerstbomen (was daar iets te doen in Parijs over het klimaat?) andermaal verrast worden door kookboeken van De Zilveren Lepel – allemaal dingen die ik mezelf zomaar ongevraagd toe-eigen op een talmende vrijdagavond.

Avontuur, zeer zeker weten, al is het niet bepaald mijn natuurlijke aard. Broeder Pater op het college zei destijds op het oudercontact: “een brave jongen, maar hij heeft een ijzeren hand nodig”, grotendeels betaamd door ons moeder, want de jongste en de liefste maar niet bepaald de braafste uit haar nazaten. Ze heeft er werk aan gehad, om die laatste wolk van een baby, dartele cherubijnse krullen incluis (heb ik van horen zeggen, niet zelf bedacht – modesty is my name!) in goede banen groot te krijgen. Mijn vader keek bij wijlen streng, met koolputte-zwarte ogen, maar veel heeft het allemaal niet geholpen…

En kijk nu, al dat rakkerse temperament van destijds is nog steeds niet helemaal weggesmolten, als boter voor boterkoeken, of vloeiend als gouden olijfolie – koude persing – van de laatste pluk. Neen, ik wring mijn regenjas uit, schop de wandelschoenen in een hoek en draai op een bijna hoofse manier aan de knoppen van mijn oven.

Avontuur, want in koor hoor ik al de trouwe volgers octaven hoog uitzingen: Ricotta? Neen, dàt hebben we hier nog niet gehad!! Naar waarheid, en misschien zelfs een heel klein beetje naar eigen onderliggende schande, laat het me grif toegeven. Hoge torens blazen, lof zingen, tot vervelens toe met Italiaanse bloemvarianten komen aandraven, me gedragen alsof de wulpse pomodori hier in mijn achtertuin zonnig rijp hangen te worden, gratis promotie voeren voor élke Italiaanse winkelier in Limburg, maar Ricotta? Neen, nog nooit iets mee gedaan, zelfs niet in een doordeweeks pasta’tje, laat staan op dit blogje.

In dit liederlijke gepeins kuierend door een troosteloos uitgeregende stad, in volle fase van jaarlijkse traditie in onze duistere dagen voor Kerstmis, een werkweek die toe plooit als een papier om een eerste kerstcadeautje, alles was inspirerend genoeg om als volgt te werk te gaan, de ricotta vers uit het rek bij de bio-boer geplukt:

Gist

• 40 gr witte tarwe
• 40 ml lauw water
• 12 gr verse gist, verbrokkeld
• 1 afgestreken KL rietsuiker

Meng alles tot een glad papje, dek goed af met folie, en zet warm weg gedurende 20 minuten.

Deeg

• 200 gr Semola di grano duro
• 200 gr witte tarwe, tipo 00
• 50 gr witte tarwe, tipo 0
• 10 gr fijn zeezout
• 40 ml betere olijfolie
• 1 kleine eidooier
• 225 ml lauw water

Vulling

• 200 gr goed uitgelekte ricotta
• 100 gr goed uitgelekte zongedroogde tomaatjes, in stukjes versneden
• 50 gr gemalen Parmezaan of Pecorino
• 4 EL Pesto Genovese (basilicum, Parmezaanse kaas, olijfolie, pijnboompitten)
• 1volledig ei
• P&Z uit de molen (gebruik liefst zwarte peperbolletjes)

Werkwijze vulling

Doe alle ingrediënten in een mengkom en mix goed met de kloppertjes van de handmixer. Houd op kamertemperatuur

Werkwijze brood

• Meng de bloemsoorten en voeg er het schuimende gistmengsel bij, in een putje in het midden. Dek dit af en laat even staan
• Voeg er de olijfolie, het water en het ei aan toe. Als het deeg zich begint samen te stellen, het zout toevoegen
• Kneden: 6 minuten machinaal, 6 minuten manueel, tot er een soepel en glad (doch vrij vast) deeg onstaat
• Laat 10 minuten rusten onder een vochtige handdoek
• Geef een eerste rijs van 30 minuten, goed afgedekt in een ingevette metalen kom
• Sla het deeg door, plooi en rol het op, deel het in twee min of meer gelijke helften
• Rol een deel rechthoekig uit, tot de grootte van de voorbereide bakplaat (gooi het tijdens het uitrollen regelmatig om en vorm zo nodig rechthoek met de hand)
• Strijk er met de rug van een lepel de Ricota-bereiding over uit, in een laag van ongeveer een halve centimeter

• Strooi er de tomaatjes over
• Rol het andere deegstuk op dezelfde manier uit, doch iets groter
• Bestrijk deze helft met de pesto

• Leg dit stuk over het deel op de bakplaat, en rol de naden met duim en wijsvinger dicht
• Duw in het gemonteerde deegstuk met de wijsvinger een aantal gaten en laat even rusten (10 minuten, onder een vochtige handdoek)
• Geef een eerste rijs van 30 minuten
• Duw opnieuw met de vinger er een aantal gaten in en laat verder rijzen voor nog eens 45 à 60 minuten

• Meng 2 EL olijfolie met 1 EL water en beborstel het brood ermee over de ganse oppervlakte
• Bestrooi met een klein beetje (1 KL) zeer grof zout

• Verwarm de oven voor op 230 graden en bak gedurende 10 minuten op deze temperatuur. Verlaag naar 200 graden en laat goudbruin kleuren gedurende nog 20 minuten. Het brood heeft een zeer mooie ovenrijs.

Serveer warm of lauwwarm indien het zo uitkomt, if not: laat afkoelen op een rooster. Degusteer met vrienden en een glas vrolijke Toscaanse rode wijn, eventueel een olijfje erbij als contrapunt.