De voorbije dagen in het avondgloren en na de zonnige dagtaken misschien toch wat veel naar YouTube-filmpjes gekeken over enig nostalgisch – en heus Frans dan nog wel – bakkersgebeuren, en dan krijg je dergelijke ronkende titels in de hoofding van blogberichten, in combinatie met stevig gevoede fantasieën aan de bakovens. “Au baiser de Mitron” bijvoorbeeld, welke goed- of anders geaarde bakker wordt daar nu eens niet compléét nostalgisch van? Of ook nog La Ruche de Lavalette, om maar iets te zeggen, ik zit hier gewoonweg te smelten van er naar te kijken alleen al. Met dit weer, ja. Vandaar dat de broodjes van vandaag niet ruraal genoeg konden zijn.

En heeft de aandachtige lezer daar al achteloos bladerend door de foto’s hier en daar zowaar niet gemerkt dat daar onopvallend her en der op de achtergrond blinkende, professionele bolusvormpjes klaar staan in mijn keuken? Mijn volgend zoet moment wordt geduldig afgewacht.

En dus weer of geen weer, door alle temperaturen of onweders heen, tussendoor mag er al eens een broodje gemonteerd worden, al was het maar als gezonde afwisseling van de zalige geneugten die een mens in dit tropische klimaat tot zich laat komen. Als DIT dan de aanzet van onze aanstormende zomer is, dan staan alle toonaarden alvast uitmuntend gestemd, wat mij betreft althans.

Terug wat fris en monter bladgroen aan plataan en struik en door en voor mijn raam: wreed plezant het plein nu in zomerse modus te zien, elke ochtend een beetje groener en vrolijker, de fontein alle dagen onvermoeibaar dansend van de partij. Waarbij het anderzijds lijkt of de fietsen van onze studenten in deze zwoele momenten onder mekaar spontaan kweken, want er komen er dagelijks eindeloos veel bij. Gesmeten en gegooid, achtergelaten of met het rubber van de banden aan de velgen gekleefd, dwars over voetpaden of verstrengeld in onze stedelijke beplanting, de student is als Caesar: hij kwam, zag en heerste. Of zoals Benjamin Franklin het met de nagel op de kop wist te omschrijven: “Life’s tragedy is that we get old too soon and wise too late”. Als dàt geen filosofische noot is, terwijl tabatières aux noix in de stellingen staan en we ons onderdompelen in de weldaad van deze wondermooie tijd van het jaar.

 

Nodig

• 200 gr Semola
• 250 gr bio voltarwe
• 100 gr bio speltmeel
• 150 gr witte tarwebloem
• 200 gr poolish (4 gr verse gist, 100 gr lauw water, 100 gr witte tarwebloem) van 4 uur
• 9 gr fijn zeezout
• 18 gr verse bakkersgist
• 6 gr maltpoeder
• 6 gr kandijsuiker
• 250 ml volle melk, lauw
• 100 ml lauw water
• 30 ml zonnebloemolie
• 50 ml desemvloeistof van Het Bakkershuis
• 120 gr grof gemalen notenmengeling voor in het deeg
• 120 gr grof gemalen notenmengeling voor de afwerking

Werkwijze

• Meng de bloem- en meelsoorten, los de verse gist op in 50 ml lauw water en giet de oplossing samen met de poolish in een kuiltje. Laat 10 minuten afgedekt staan.
• Start het kneden, voeg de malt, de olie, de eerste 120 gr gemalen noten en het zout toe. 12 minuten machinaal, controleer op vocht en kneed nog 5 minuten manueel stevig door tot de deegbal vrij soepel aanvoelt
• Laat 10 minuten rusten onder een vochtige handdoek en geef een eerste rijs van 30 minuten

• Sla het deegstuk door, verdeel er een gedeelte van de notenmengeling over (hou nog wat over voor de afwerking boven op de broden)
• Plooi en vouw het, rol op en verdeel in twee gelijke helften
• Bol beide stukken stevig op en laat opnieuw 10 minuten rusten
• Duw met de deegrol aan een zijde een flap uit elk deegstuk, bevochtig met wat water en plooi terug over het bolle gedeelte

• Bevochtig ook de bovenzijde en strooi er de rest van de gemalen nootjes over
• Geef een tweede rijs van ongeveer 60 minuten
• Verwarm de conventionele oven voor op 220 graden en bak de broden gedurende 35 minuten goed gaar
• Laat ze afkoelen op een rooster