De voorbije dagen en avonden werd er met het nodige enthousiasme gebakken, men zou zelfs kunnen zeggen dat het een aard was. Hoewel er nog een aantal recepten klaar liggen om op het blogje te lanceren, vandaag wegens tijdsgebrek enkel een foto-overzicht.
Er was namelijk een bijzonder geslaagde en immer geliefde, geurige, hartig doorsmakende Focaccia, maar ook een Steenuil met havervlokken wat er bijzonder veel zin in had, om nog maar de zwijgen van de klassiekers, zeggen en schrijven twee blokbroodjes van witte Camp Rémy en een vleugje honing – gebakken in de blauwstalen bakvormen – schouder aan schouder vergezeld door twee kleine Oud Westvlaamse ronde broodjes, zomaar recht op de chamottesteen. En voor het zondagse ontbijt een nieuwe receptje suikerbrood uitgeprobeerd, hemeltergend lekker, al maak ik er binnenkort voor de finesse een Fryske Sûkerbôlle van, met gembersiroop en kaneel, kwestie van de verrassing er in te houden.
Ware het niet dat er op dit ogenblik twee Mueslibroden met Aagse pruimpjes liggen te popelen om de oven in te mogen, ik vertelde nog veel méér 🙂
La Toille Ciree 
Wow, ik waan me waarachtig voor de etalage van Bloch!
Oh, wist je dat nog niet? Tot voor kort stond hier de Food Truck van Bloch op het plein aan het station. Maar nu zijn ze verhuisd naar de Zuid. Zodoende is er een gigantische vide ontstaan op het gebied van bakkerskwaliteit, dus ik vond dat ik daar iets moest aan doen 🙂 Vandaar!
Danny,
Miquette neemt mij de woorden uit de mond. Zonder overdrijven lijkt dit meer op een mooie bakkerswinkel, met “Liefde en Passie”, Hier in Amsterdam hebben we “Le Fournil de Sébastien”, een franse bakker.
Het bakkershuys van Danny of Le Fournil de Danny zou dus een goede naamgeving zijn. Gent ligt aan uw voeten.
“un fournil”, “la meule” of “une minoterie” zijn woorden die elke rechtgeaarde amateur-bakker zinnenprikkelend in de oren klinken… In Maastricht bezoeken we jaarlijks traditioneel Le Salonard en natuurlijk ook De Bisschopsmolen Buiten Bloch, hebben we in Gent nog Le Pain de Sébastien , maar bij het zien van de massa’s broden en gebak die ’s ochtends in de vitrines liggen mooi te wezen, stel ik me toch de vraag hoeveel échte mankracht, bakkerspassie of handenarbeid er aan te pas gekomen is. Ik houd het bij kleinschaligheid en wat dagdromen, bij vrienden en familie die me laten weten hoe heerlijk het brood gesmaakt heeft, bij de blije blik als iemand me ziet binnenkomen met een broodzak in de hand… 😉 De droom van een iets grotere versie van LTC blijft dus voorlopig enkel in mijn eigen wolken bestaan…