Weinig woorden, en zeker geen gebak, ook al is het maandagavond. Ik neem, op mijn eigen eigenzinnige manier, afscheid van broer Ludo. Voorgoed en voor altijd.

Zal ik een teder gedichtje opzoeken? Of een link naar een zalvend stukje Bach? Of vertellen hoe het was, dat leven van ons? De laatste rolstoelwandeling misschien? Of zeggen dat ik nog zoveel boterkoeken en taarten wou bakken om zondag mee te brengen?

Hoeft niet. Niet meer. Het hoort zelfs niet op een blog of op een Facebook, het hoort een plaats te krijgen waar het hoort, waar jij hoort, diep in mijn hart. Maar eerlijk, onder ons, zomaar doodgaan, dat doe je toch niet?

Slaapwel broer. Doe het goed verder. Dat beloof ik zelf ook te doen, echt waar. Laten we gewoon zo afspreken.