De vooravond van een verlengd weekend én mijn fiets in zware herstellingen (dus “out”), een combinatie die haast geen ander mogelijk alternatief biedt dan de bakoven op warm te zetten. Of heeft er iemand een niet-gemotoriseerde tweewieler voor me ter beschikking voor de komende vier dagen?

Er was eigenlijk een bestelling voor Focaccia, en hoewel de intentie er wel degelijk was, is het toch lichtelijk anders uitgedraaid. Zoiets tussen Focaccia, Ciabatta en vrij er op los met Farina di Grano Tenero Tipo “00” (als het blogje van het goede teveel begint te krijgen van Italiaanse lofzang de laatste tijd, laat het me weten).

Bakt handig weg en er is niet zoveel werk aan, dus duik met z’n allen creatief de keuken in, waarom ook niet? Volledig witte bloem werkt hoe dan ook makkelijker dan complexe samenstellingen.

Ik nam

• 500 gr Grano Tenoro, goed gezeefd
• 320 ml lauw water
• 11 gr gedroogde gist
• 1 KL witte suiker
• 12 gr Oceaanzout
• 4 EL olijfolie

en voor de afwerking

• 100 gr zwarte en groene olijven, gehalveerd
• 100 gr magere Feta-kaas
• 1 stevige schep gedroogde Rozemarijn
• 10 ansjovisfilets
• 1 uit de kluiten gewassen sjalot, overlangs fijn gesneden en dan in stukjes van ongeveer 2 cm
• Enkele EL rode pesto (uit een potteke)

Het deeg gaat vlot en glad 12 minuten in de Kenwood, daarna stevig met de hand verder kneden op een bebloemd werkvlak (denk aan de pizza-boy die in een Italiaans restaurant zo van die vreselijk handige toeren staat uit te halen aan de oven, dié stijl dus). Start het deeg (uiteraard) met het water, dan het zout na 4 minuten kneden, en na 6 minuten de olie.

Rusten, eerste rijs in de mand (mijn meest waardevolle tool in de keuken, op hetzelfde niveau als de Kenwood), dat kennen we inmiddels.

Het deeg heerlijk platslaan tot een grote pannenkoek en 2 minuten laten rusten onder een vochtige handdoek. Bestrijken met de pesto, de ingrediënten er over verdelen, opbollen en vormen tot langwerpige broodjes, slot naar beneden – maar ook dàt wisten de trouwe volgelingen inmiddels al. Yep, rusten, rijzen…

De tweede rijs hoeft niet zo lang, 45 minuten is genoeg. Oven op temperatuur en zowat 35 minuten afbakken.

Zie je wel? Niet zo veel aan. En zin dat ik heb in moeilijkere dingen, jullie houden het niet voor mogelijk. Zo nog eens een rijke brioche, een cake marbré of receptjes uit mijn  “le Petit Larousse Patissier”. Ware het niet van het tijdsgebrek, je zou wat zien.

Tip als afsluiter voor vanavond, nog zo’n hebbeding voor de adepten van nice Flemish classic food onder ons: sinds 14 april in de boekhandel “’Koken”, de staatsgeheimen van Hotelschool Ter Duinen ter boek gesteld. Een “must have” voor elke liefhebber, dacht ik zo. Zucht, was ik maar jarig.

Enfin, dit gezegd zijnde, deze apertiefbroodjes dus gewoon voor een vrij moment bij een glaasje Villa Cerna en misschien een beetje tapenade erbij, maar dat laatste hoeft zelfs niet echt.

un gustoso weekend desiderato!