Bij donkerte in de ochtend vertrekken naar het werk, en met dezelfde donkerte ’s avonds weer thuiskomen – en al wat er tussen ligt, is al even wars van elke vorm van klaarte – wat zijn ze toch weer oer-herkenbaar, die fameuze dagen voor Kerstmis.

Dagen zijn en lijken kort, avonden worden als lang ervaren, maar zijn daarom niet langer of korter dan in de zomer. Alleen de invulling moet anders geschikt, daar komt het op neer. Een Japanse vriend van lang geleden vond zijn verblijf in België ronduit fantastisch, meer bepaald om de seizoenwissel die we kennen en al wat er bij hoort: een korte broek voor de zomer, een warme frak voor de winter. Bij het opkomen van de lente moest ik hem overtuigen om afscheid te nemen van zijn wollen sjaal. Bladeren die van de bomen vallen, en plots weer beginnen op te schieten. Hij keek er met verwondering naar, als een onbekend gegeven in zijn eigen land waar het altijd even warm en even koud is, de zon klokvast ondergaat en al even stipt weer aan de horizon rijst. Het leek me ideaal, zijn verhaal, en hij dacht er net het tegenovergestelde over. Tijdens een weekendje Ardennen omarmde hij de bomen, en sprak er mee. “Hmm, weirdo” dacht ik toen, maar nu begrijp ik zijn voeling met de natuur – en de aarde – stukken beter. Hij vertrok naar andere oorden en we hebben mekaar nooit meer ontmoet. Bomen doen dat immers ook niet.

Een makkelijke taart kon er voor deze avond nog net af, veel zin om creatief, constructief en vooral inventief aan de bak te gaan was behoorlijk zoek – de bakkersspirit staat wat op een laag pitje. Donkerte drijft naar het cocon, naar de leeslamp, de warme knusheid in het eigen nest – zonder al te veel intensieve activiteit. Iets wat de natuur nu ook aan het doen is: zich wegsteken onder de aarde.

Met Elstar-appelen in de korf en een rol bladerdeeg uit de bio-winkel kon ik nog net weg om een taart te bakken, zonder het verstand te moeten pijnigen op moeilijke recepten en de stress het vuur in de lont de geven, stijl: zal het wel lukken. Neen, liever iets wat niet fout kan gaan, zo’n taart waar je zelfs geen heuse bakker hoeft voor te zijn.

Voorbereiding

• Schil drie Elstar-appelen en boor er het klokhuis uit, snij in blokjes
• 150 gr donkere rozijnen een kwartiertje weken in lauw water, goed afspoelen en droogdeppen
• 50 gr grof gebroken Pecan-noten

Vulling

• 60 gr malse boter
• 60 gr witte suiker
• 60 gr amandelpoeder
• 1 opgeklopte ei
• 1 EL patentbloem

Werkwijze

• De appeltjes enkele minuten aanbakken in wat boter, een mespunt zout toevoegen
• Rozijnen en gebroken pecannoten erbij en kort laten karameliseren met een 3-tal EL donkere kandijsuiker
• Bladerdeeg licht uitrollen en er een taartvorm (22 cm) met hoge rand gelijkmatig mee bekleden
• Prik met een vork gaatjes in de bodem en doe er het amandelmengsel in. Egaliseer met de rug van een lepel
• Appelmengsel gelijkmatig verdelen over de vulling en bestrooien met wat amandelschilfers en parelsuiker
• De randen van de taart naar binnen plooien en bestrijken met opgeklopt ei

• Afbakken gedurende 35 à 40 minuten in een warme lucht oven van 180 graden
• Bestrijk met enkele KL opgekookte appelgelei en laat de taart een kwartiertje afkoelen in de bakvorm, daarna verder op een rooster

Kijk, méér moet dat echt niet zijn op een avond als deze. En wie zich morgen de dag wat wil opvrolijken met een stukje vers gebakken appeltaart, is altijd welkom. Méér dan zelfs.